 | ,,Ik wou dat ik een hond was!", wenst Astrid (11) als ze een vallende ster ziet. Ze heeft ruzie met haar beste vriendin en is haar moppermoeder zat. ,,Een hond wordt geaaid, gezoend en geliefd omdat hij is wie hij is. En tussen zijn oren gekriebeld, gewoon omdat hij een plasje doet." Of een hondenleven echt zo comfortabel is, mag ze proefondervindelijk vaststellen. Want als Astrid na de wens haar ogen opent, heeft ze vier harige poten en een natte neus. Haar ouders zijn haar baasjes geworden en alles wat aan haar meisjesleven herinnert, is verdwenen.
In de Nederlandse jeugdliteratuur zijn dit soort ongecompliceerd komische en degelijk geschreven boeken voor kinderen rond de acht jaar schaars. Scandinavië heeft op dat vlak meer te bieden: zoals de serie over Sven en zijn rat van Nicolaysen en de Tsatsiki-boeken van Nilsson-Brännström.
Helaas is Ingelin Angerborn met haar twee eerdere titels nog niet doorgebroken in Nederland. Maar dat ligt vast aan de onaantrekkelijke omslagen. Want het zijn toegankelijke, hilarische verhalen, die veel kinderen zullen aanspreken.
Astrid verandert in een hond, maar behoudt haar menselijke innerlijk, gewoontes en herinneringen. Dat levert grappige situaties op, bijvoorbeeld tijdens het uitlaten: ,,Hoeveel rondjes mama mij ook om het huis mocht slepen, ik was niet van plan om hier ergens te plassen, waar iedereen mij kon zien." En als haar scherpe gehoor de stiekeme scheten van moeder opvangt, staat er: ,,Nadat mama nog drie windjes had gelaten, stuurde papa mij naar de keuken." Daar voelt ze zich eenzaam in haar veel te harde mand en met de grauwe hondenbrokken die niet te vreten zijn. Zo lief zijn mensen dus niet voor een hond.
Wanhopig probeert Astrid haar ouders duidelijk te maken dat hun verloren dochter in hun hond zit. Maar het probleem is: zij lijken zich niets van een dochter te kunnen herinneren. Als lezer krijg je het daar claustrofobisch benauwd van. Zou Astrids beste vriendin haar kunnen helpen weer een meisje te worden? Het iets te gemakkelijke slot (weer een vallende ster) stelt enigszins teleur, maar een 'spooky twist' op de laatste bladzijde maakt dat goed.
Afgelopen woensdag begon de stemperiode van de Nederlandse Kinderjury. Dit is echt zo'n boek dat je die prijs gunt. |