 | Zelden heb ik zo'n oprecht liefdesverhaal gelezen als 'De gulle boom', van de in 1999 overleden Amerikaan Shel Silverstein. Het prentenboek ziet er op het eerste gezicht wat ouderwets uit, maar daardoor mag niemand zich laten weerhouden het te lezen. Het is een puur en ongelofelijk veelzeggend verhaal dat veel lezers hun leven lang met zich mee zullen dragen.
,,Er was eens een boom en hij hield van een kleine jongen." Elke dag komt de jongen langs om te slingeren aan zijn takken en zijn appels te eten of te slapen in zijn schaduw. ,,De jongen hield van de boom...heel veel. En de boom was gelukkig." Wel is de boom steeds vaker alleen, want zijn mensenvriend wordt ouder. De jongen komt alleen nog langs als hij iets nodig heeft. Appels, om te verkopen op de markt, takken om een huis te bouwen en uiteindelijk zelfs de stam om een boot te maken.De boom takelt steeds meer af, maar weigert de jongen niets. Hij is gelukkig, zolang hij de jongen gelukkig kan maken.
Zo samengevat klinkt het misschien als een stichtelijk of aanstellerig sprookje, maar door de soberheid van tekst en tekeningen is 'De gulle boom' dat niet. Zowel de korte zinnen als de zwart-wit pentekeningen ontroeren door hun eenvoud. Prachtig hoe de boom een eigen karakter krijgt door te wenken met zijn takken, of zijn stam triest te buigen.
Helaas doet de helwitte paginakleur geen recht aan de illustraties; gebroken wit was beter geweest. Ook de papierkwaliteit is niet erg chic.
'De gulle boom' verscheen in 1980 voor het eerst in het Nederlands onder de titel 'De boom die gaf'. Hoewel Arthur Japin met zijn nieuwe vertaling volledig recht doet aan het boek, was de oude titel beter. Dit verhaal gaat niet over gul zijn, maar over onvoorwaardelijke overgave aan een ander, uit diepe liefde.
Lees ook de recensie van 'Lafcadio, de leeuw die terugschoot' van Shel Silverstein. |