 |
Originele en goed geschreven boeken voor kinderen van een jaar of acht zijn schaars. Uitgevers en schrijvers richten zich vaker op de tienplussers of juist op beginnende lezers. Maar aan het begin van deze zomer verscheen zo'n zeldzaam geslaagd boek voor kinderen die vlot lezen op niveau avi 9.
'De ijsfabriek' van Linda Groeneveld smaakt zo fris als citroenijs en wekt de indruk dat het naar ambachtelijk recept is bereid. Het misstaat niet naast komische kinderklassiekers over eten, zoals het bijna vergeten 'Spaghetti van Menetti' van Kees Leibbrandt, het recent opnieuw uitgegeven 'De snoepwinkel van Zevensloten' van Koos Meinderts en zelfs 'Sjakie en de chocoladefabriek' van Roald Dahl.
'De ijsfabriek' is het wonderlijke levensverhaal van de ijsverslaafde Adrej Zozokof. Het zit vol grappen, maar heeft ook een diepere laag: het gaat over dromen verwezenlijken, succes oogsten en bij jezelf blijven.
Als kind at Andrej zoveel ijsjes dat hij zijn zere buik regelmatig met een kruik moest ontdooien. Hij droomde ervan eigenaar te worden van een ijsfabriek. Die droom besluit hij op een dag te realiseren. In zijn gammele huisje aan zee begint hij ijsjes te maken. Algauw zijn die ongekend populair. Ook bij een meisje met een huid van vanille, pistachegroene ogen en een naam als een sorbet: Angelica. De twee trouwen, openen succesvolle ijsfabrieken en krijgen zeven zoons en een dochter: Mimetje.
Zij wordt geboren met kippenvel over haar hele lijfje en als ze een ijsje krijgt, begint ze loeihard te huilen. Mimetje vindt ijs smerig. Een persoonlijke nederlaag voor vader, die de krantenkoppen al voor zich ziet: dochter Zozokof lust geen ijs! Maar dan staat plotseling de brutale Santino Vermecelli met zijn ijskar voor de deur. Hij beweert dat Mimetje zíjn ijsjes wel zal lusten. Adrej sluit een weddenschap met de man, met als inzet zijn droom: het hele ijsimperium.
In haar vorige boek 'Een pannenkoek voor de koningin' sloeg Groenevelds fantasie nog wel eens op hol in grappige, maar niet erg functionele uitweidingen. Die laat ze hier nagenoeg achterwege en dat komt de centrale verhaallijn ten goede. Die staat nu als een solide ijsfabriek. Groeneveld husselt weliswaar oubollige woorden als 'vlijtig', 'hansopjes' en 'weldra' door haar verder eigentijdse taal, maar die versterken de klassieke sfeer in het verhaal. 'De ijsfabriek' zou wel eens een blijvertje kunnen zijn.
Lees ook de recensies over andere boeken van Linda Groeneveld:
|