|  Alles huilt op de eerste dubbele pagina van het prentenboek 'De tijgerprins'. De bomen in het zwarte bos druipen over de plaat, als waterige strepen uitgelopen mascara. De loodgrijze lucht hangt onheilspellend over het landschap. In het midden, op een oranje rotspartij, jankt een tijgerin. Haar kleintjes zijn door jagers gedood, haar hart is vol haat en verdriet.
Uit wraak valt de tijgerin dorpen aan en verslindt alle mensen die ze tegenkomt. Tot de koning, op advies van een wijze vrouw, zijn eigen zoon Wen aan de tijgerin schenkt. De onschuld van Wen doet de tijgerin aan haar eigen jongen denken. Ze staakt haar aanvallen en besluit de prins alles te leren wat een tijger moet weten. Als de koning zijn zoon na jaren terug wil, staat Wen voor een moeilijke keuze.
Scherpe tijgertanden grijpen de lezer in zijn nekvel en sleuren hem mee in een woeste wereld, waar liefde en haat dicht bij elkaar liggen. De rillingen lopen af en toe over je lijf bij het lezen en bekijken van dit boek. 'De tijgerprins', gebaseerd op een Chinese legende, heeft de oerkracht van dat soort vertellingen behouden.
De van emotie vlammende platen, zijn soms op het kitscherige af, maar overtuigen toch. Het woud waar de tijgerin leeft, is grof opgezet, met ruwe vormen en aardetinten. Maar de menselijke wereld is kleurrijk en priegelig uitgewerkt, in een stijl die hier vooral bekend is van beschilderd Chinees aardewerk.
Dat contrast accentueert niet alleen de fysieke scheiding van de twee werelden, maar ook de gevoelsmatige. In het rijk van de tijgerin is alles puur, niet zo opgefokt en gemaakt als bij de mens. Van de tijgerin leert een prins waar het échte leven om draait. Niet om vijandigheid, maar om verzoening.
Lees ook de recensie van 'Als ik de wereld kon maken', een prentenboek met tekeningen van dezelfde illustrator.
|