 |
Het is altijd even schrikken als ervaren schrijvers een mislukt boek publiceren. 'De wens' is zo'n mislukking: moralistisch, ongeloofwaardig en het ergste: vaag. Het is volslagen onduidelijk wélk verhaal de auteurs willen vertellen.
Lisa is een hardwerkende vrouw, maar waarschijnlijk ook een veelvraat. Want hoewel ze ladingen bonen en appels oogst, komt ze er de winter niet mee door. En wat doe je als je maag knort van de honger? Aankloppen bij de aardige boer die verderop woont? Welnee, gewoon uitkijken naar een vallende ster, zodat je kunt wensen wat je wilt. Dat is immers de simpelste oplossing!
En warempel, op een winternacht suist er een ster omlaag. Nu kan Lisa een vorstelijk feestmaal bestellen, denkt de lezer. Maar nee, de auteurs wrijven het erin: Lisa is een beschéiden vrouw. Ze vraagt een eenvoudige zak meel om brood van te bakken! Alleen op haar verjaardag - de sterren blijven vallen - veroorlooft ze zichzelf twee gebakjes en een rode tractor met chauffeur.
Misschien is 'De wens' bedoeld als een komische variatie op het spreekwoord 'bescheidenheid siert de mens'. Of is het een sprookje dat in elkaar stort door het ontnuchterende realisme aan het eind? Het zou zelfs nog een verkapt liefdesverhaal kunnen zijn, want uiteindelijk krijgt Lisa aardig gezelschap. In elk geval is het een slecht gerijpt verhaal, en daar kunnen zeker ervaren auteurs niet mee aankomen.
Maar het gaat in een prentenboek vooral om de platen, en die zijn grandioos. Door pagina's deels leeg te houden en door gebruik te maken van een lichtgrijze, ruw-kartonnen ondergrond, weet Paula Gerritsen het uitgestrekte, gure berglandschap waar Lisa woont, schitterend op te roepen.
Gerritsen blinkt uit in het voelbaar maken van seizoenen en weersomstandigheden. Je bladert in dit boek van een frisse lentemorgen naar een lome zomerdag en een kraakheldere winternacht. Dat is een verhaal op zich, en wél één dat de moeite waard is.
Lees ook de recensies over andere boeken van Paula Gerritsen:
|