 |
Rustig doen is niet Lena's sterkste kant. Maar dat is juist wat de kalme, gevoelige Olle zo leuk aan haar vindt. Samen met haar durft hij de gekste streken uit te halen in de baai waar ze wonen. Ze is zijn stoerste buurmeisje, zijn beste vriendin. Maar ��n ding zit Olle dwars: hij weet niet zeker of hij op zijn beurt Lena's beste vriend is. Ze z�gt het nooit en gaat bovendien nogal eens onverschillig met hem om.
Debutante Maria Parr kreeg voor 'De wonderlijke lotgevallen van Olle en Lena' de Noorse Kinderliteratuurprijs en werd in de pers bestempeld als de nieuwe Astrid Lindgren.
Dat laatste is een overtrokken vergelijking. Parr weet de kattenkwaadsfeer uit 'Michiel van de Hazelhoeve' aardig te treffen en Lena's brutaliteit doet in de verte denken aan die van Pippi. Maar daarmee is ze eerder een redelijke imitator dan een even authentieke en indrukwekkende auteur als Lindgren.
Toch is 'De wonderlijke lotgevallen' bepaald geen slecht boek. Het begint als een lollige slapstick, maar ontwikkelt zich tot een ontroerend vriendschapsdrama.
Lena verhuist van het eiland naar de stad en is daar zo boos over dat ze Olle niet eens gedag zegt. Behoorlijk schofterig voor een 'vriendin'. Olle is diepbedroefd en weet bijna zeker dat die 'beste vriendschap' waar hij naar verlangt, niet bestaat. Maar dan staat Lena middenin de nacht onder zijn slaapkamerraam. Het is haar manier om te laten zien hoeveel ze Olle en de dwaze avonturen die ze samen beleven mist.
Dat tussen de komische sc�nes belangrijke vragen over vriendschap aan bod komen, maakt het boek vooral waardevol. Helaas is deze Nederlandse uitgave onzorgvuldig geredigeerd. Er staan kromme zinsconstructies in en veel woordherhalingen (in de tweede helft van het boek bijna elke bladzijde ��n of meer keer 'ten slotte'!). Bovendien is het vreemd dat een typisch Scandinavisch fenomeen als het midzomerfeest niet wordt toegelicht, terwijl het Noorse schoolsysteem wel uitleg krijgt in een noot.
Lees ook de recensies van andere boeken van Maria Parr:
|