 | Omdat het Koninginnedag is, geeft Boris de mieren in de tuin een oranje gebakje. Dat wil zeggen: stukjes sinaasappelschil, die hij in mooie vormen heeft gesneden. Boris speelt liever met mieren dan met kinderen, behalve als ze net zo stil en teruggetrokken zijn als hijzelf.
's Middags moet Boris mee naar de kleedjesmarkt. Mama ontmoet daar een vriendin van vroeger, die met haar dochter Laura een zangoptreden geeft. De twee zijn net in het dorp komen wonen. De moeders hebben meteen dikke pret, net als vroeger, maar Boris moet wennen aan Laura. Ze is een lawaaiig en voorlijk stadskind dat zich nogal moederlijk en betweterig gedraagt. Laura houdt niet van priegelmieren, maar van grote dieren, zoals leeuwen. En ze durft in de botsautootjes op de kermis en is op school meteen de populairste van de klas.
Hoewel Boris en Laura erg verschillen, hebben ze een wonderlijke drang om elkaar te leren kennen. Ze herkennen bij elkaar onbewust een gemeenschappelijk, verscholen verdriet, dat met dode en onbekende vaders te maken heeft. Boris verbergt het achter dromerige stiltes en een schuwe houding. Laura bouwt een bunker van vrolijkheid en nuffige brutaliteit.
De emotionele strijd die de kinderen met elkaar en met zichzelf voeren, is buitengewoon fijngevoelig en gedetailleerd uitgewerkt. Toch blijft het verhaal heerlijk licht van toon, en dat is een kunst. Dat komt vooral door de afwisseling van vlotte en verstilde dialogen en gebeurtenissen. Er is op die manier ruimte voor humor, een eigentijdse stijl, maar ook voor een vleug poëzie. Middenin een bekvechtscčne met Laura, denkt Boris bijvoorbeeld: ik heb een hekel aan het woord dood, want er zitten twee gaten in, gaten met niets.
'Dertig dagen Laura' is een hartverwarmend verhaal over vriendschap en de wereld durven tonen wie je werkelijk bent.
Update: Dinsdag 3 oktober 2006 ontving Saskia van der Wiel een Vlag & Wimpel van de Griffeljury voor dit boek. |