 | Na lezing van dit prentenboek bekruipt je het gevoel dat het mogelijk al jaren bestaat en je het al die tijd over het hoofd hebt gezien. Het is een verrassend eenvoudig en grappig verhaal dat onmiddellijk blijft hangen en niet misstaat naast een internationale publiekslieveling als 'De Gruffalo'.
Daar doet het in een verte ook wel een beetje aan denken. In 'De Gruffalo' verjaagt een muis alle gevaarlijke dieren die hij in het bos tegenkomt – een vos, een uil, een slang – door hen te vertellen over de vreselijke 'gruffalo', die dol is op geroosterde vos, uilencake en slangenpastei.
De jongen in 'Een bos vol enge wilde dieren' is verdwaald in het woud waar hij eigenlijk niet mag komen. Zijn moeder zegt dat er wilde beesten wonen. En dat herhaalt de jongen braaf als er een bruine beer voor zijn neus staat. De beer schrikt zich een ongeluk: "'Die... eh... beesten, vreten die ook beren op?' 'Ze vreten álles op wat ze tegenkomen'", antwoordt de jongen.
Samen gaan ze verder en steeds meer dieren sluiten zich bij hen aan: een olifant, een leeuw, een krokodil, een wolf en een python. Allemaal zijn ze als de dood voor de enge wilde beesten die in de schaduw leven.
Is het in 'De Gruffalo' vooral de slimheid van de muis die kinderen aan het lachen maakt, hier zal het de naďviteit van de hoofdpersoon zijn. En de gedachte dat de wilde beesten, zonder het te beseffen, eigenlijk bang zijn voor zichzelf! Wormell heeft geen fantasiemonster nodig om een spannend prentenboek te maken en legt voor de diepe doordenker nog een aardige laag onder het verhaal ook. Aan het eind lijkt het even of er toch een ander griezelig beest door de struiken sluipt, maar dat blijkt een 'enge wilde moeder', op zoek naar haar zoon.
De traditionele stijl van de aquarellen versterkt de klassieke uitstraling. Op twee kleine tekeningen na, die er wat flets en slordig uitzien, zijn ze erg mooi van kleur en met oog voor detail geschilderd. Vooral de afwisselende perspectiefkeuze en veelzeggende gezichtsuitdrukkingen vallen op. |