 |
In twee gedichten die Simon van der Geest (1978) vorig jaar publiceerde in Querido's poëziejaarboek 'Kwam dat zien! Kwam dat zien!', viel al op hoe knap deze nieuwkomer emotie versterkt door realiteit en (bizarre) fantasie in elkaar te laten overlopen.
De ik-figuur in 'Zwembadhaak' haat zijn badjuf ('de kapitein'), die hem 'als een dooie vis aan een hengel' door het water trekt en zint op wraak: 'vannacht rijd ik langs de gracht op mijn zwarte hengst/ in mijn hand een lange stang en aan die stang een scherpe vork en op die vork geprikt/ sleur ik door de drek/ een dikke kapitein/ zonder fluitje/ zonder nek.' Deze gruwelfantasie maakt zijn afkeer van die juf met haar zwemhaak en tegelijkertijd zijn weerloosheid voelbaar.
Ook in zijn romandebuut 'Geel gras' bewijst Van der Geest herhaaldelijk zijn poëtische talent. Het boek wemelt van de licht absurde wendingen en originele beelden. Als hoofdpersoon Fieke (10) een plein met een fontein van ondersteboven bekijkt, staat er dat die lijkt op een lamp aan een plafond van keien. Nog zo'n mooie: als ze uit een meertje het strand op rent, krijgt ze 'zandkousen'.
Maar een aaneenschakeling van dat soort vondsten maakt nog geen geslaagde roman. Er moet ook een goed verhaal verteld worden en daar schort het aan.
Al begint het veelbelovend: Fieke ritst 's ochtends haar tentje op een Franse camping open en ziet dat haar ouders zonder haar zijn vertrokken. Maar ze maakt zich weinig zorgen: haar ouders vergeten wel vaker wat.
Die onderkoelde reactie maakt het boek weinig geloofwaardig. Fieke meldt zich niet bij de campingbaas, maar sluit vriendschap met de weggelopen Jantwan en beleeft met hem grappige avonturen. Als ze dat zat is, bedenken ze een bizar plan om haar ouders te bereiken.
Van der Geest is goed op de korte afstand, net als in zijn gedichten. Afzonderlijke scènes zijn echt charmant, vaardig en met humor opgeschreven. Maar het verhaal dat ze bij elkaar moet houden, is jammer genoeg nogal geforceerd en te weinig uitgediept. De lezer krijgt niet eens antwoord op de vraag hoe het kan dat ouders hun kind zo lang niet missen, en dat is echt te gemakkelijk.
'Geel gras' leest daardoor als een vingeroefening van een nog steeds veelbelovend schrijver. Er moet maar snel een dichtbundel van hem verschijnen.
Lees ook de recensies over andere boeken van Simon van der Geest:
|