 | Je identificeren met de naamloze hoofdpersoon uit de Noorse novelle 'Hannu, Hannu' is lastig. De jongen is een huilebalk, een bangerik of zoals zijn eigen moeder zegt: een sukkeltje, dat niet van buitenspelen houdt. Toch, of misschien juist daardoor, intrigeert dit puntgave verhaal meteen vanaf de eerste zin: "Toen ik klein was, had ik een broer." Kennelijk heeft de verteller nu géén broer meer. De dreiging die van die uitspraak uitgaat, neemt steeds meer bezit van het verhaal en de lezer.
In het gezin van de jongen en zijn grote broer, die zichzelf Hannu noemt, heerst een unheimische sfeer. Hun ouders werken te veel en eenmaal thuis zijn ze nog steeds afwezig. Moeder denkt aan haar minnaar, voor wie ze haar lippen rood stift. Vader leeft verzonken in zijn verdriet daarover. Zozeer dat hij tijdens de maaltijd niet eens merkt dat er eten uit zijn mond valt.
De jongen krijgt alleen aandacht als hij huilt en daarom houdt hij van huilen, is zijn aandoenlijke constatering. En dan nog lijkt alleen Hannu gevoelig voor de tranen: hij troost zijn kleine broer en vraagt hem mee naar het bos. Daar brengt de rusteloze Hannu het liefst zijn dagen door, om de situatie thuis te ontvluchten.
Als de kleine jongen na lang twijfelen met Hannu meegaat, ontdekt hij dat zijn broer het zoeken naar een uitweg wel erg letterlijk neemt. Hannu gelooft dat de geheimzinnige grot die hij heeft ontdekt een gang is naar een wereld zonder zorgen. Voor het eerst twijfelt zijn kleine broer aan hem. Hij staat voor de keus: kruipt hij met Hannu steeds verder het donkere gangenstelsel in of keert hij om nu het nog kan? ,,'Ik wil niet verdwijnen', zei ik. Het was alsof ik vanbinnen was opgestaan."
Een huiveringwekkende sleutelpassage die hevig ontroert: hier brokkelt het onverwoestbare beeld af dat hij van Hannu had. Hij móet nu op eigen benen gaan staan.
Gulliksen reikt twee opties voor een einde aan: Hannu verdwijnt óf komt een paar dagen later gewoon terug. Sterk, want daarmee zegt hij dat het er uiteindelijk niet toe doet wat er echt gebeurt. Hoe dan ook is Hannu als grote, sterke broer uit het leven van de kleine jongen verdwenen.
Door het impliciete karakter van het verhaal en de poëtische stijl, is 'Hannu, Hannu' vooral geschikt voor veellezende jongeren. Maar ook volwassenen zal dit kleinood niet onberoerd laten. |