Ik ben de sterkste - Christian Frascella

Vlijmscherpe en toch humoristisch klinkt de stem van de naamloze verteller in ’Ik ben de sterkste’. Die combinatie is in de jongerenliteratuur zeldzaam. De zeventienjarige hoofdpersoon – type grote bek, klein hartje – is een spectaculaire mix van overmoed, bijtend cynisme, theatrale overdrijving, puberale provocatie en schunnigheid. Hij is een zuiger, een vechtersbaas, maar toch een personage waarvoor je onmiddellijk valt. Een hele prestatie van de Italiaanse debutant Christian Frascella.

„Slim, onafhankelijk en sexy geboren worden in een intellectueel gezien miezerige familie was het drama dat ik met me mee moest dragen.” De jongen woont bij zijn alcoholistische vader, die hij spottend ’de Baas’ noemt, en zijn zus, een godvrezend kind dat van hem de naam ’plompe non’ heeft gekregen.

Moeder is ervandoor gegaan met een jonge pompbediende, maar de Baas heeft al een nieuwe scharrel. „Laat een stuurloze man een beetje schaamhaar zien met eromheen een veertigjarige vrouw zonder tieten en hij denkt dat hij de hele wereld weer aankan.”

Na een vechtpartij wordt hij van school gestuurd en neemt hij een vreselijk baantje in een metaalfabriek. Ondertussen valt hij voor de temperamentvolle Chiara, die tegelijkertijd ’woede en begeerte’ in hem opwekt. Ze werkt in de supermarkt en slaat hem bij hun eerste ontmoeting meteen knock-out. Tussen de twee ontspint zich een opwindend beschreven spelletje aantrekken en afstoten, met nadruk op het laatste.

Zijn zelfoverschatting, die Frascella zeer overtuigend neerzet, maakt de jongen toch een sympathiek figuur. Hij schrikt er niet voor terug de motor van de grootste patser uit het dorp om te gooien, die hem daarop het ziekenhuis in rost. Een scène die zowel medelijden als bewondering oproept. Hij vergelijkt zichzelf zonder gêne met beroemde acteurs en gelooft dat mannen hem zien als ’de vijand’ die hun ’neukplannetjes’ met vrouwen dwarsboomt. Zo’n prepuberaal scharminkel als op de slecht gekozen omslagfoto is hij niet, maar een gevreesde casanova is hij evenmin, zoveel is wel duidelijk.

Hoewel hij twijfel meesterlijk weet om te buigen naar een bevestiging van zijn eigen gelijk, begint zijn ijzeren zelfbeeld langzamerhand te barsten. Chiara noemt hem een ’onvolwassen jongetje’ dat ’zijn eigen kastelen bouwt’ en dat komt harder aan dan klappen. Als zijn vader bovendien op sterven na dood in het ziekenhuis belandt, blijft van zijn gebruikelijke bravoure steeds minder over. Die ontwikkeling maakt van dit stoere boek uiteindelijk ook een ontroerende initiatieroman.

Christian Frascella: ‘Ik ben de sterkste’. Vertaald uit het Italiaans door Henrieke Herber. Moon, Amsterdam. ISBN 9789048807291; 271 blz. € 16,95. Vanaf 14 jaar.

Dit boek werd bekroond met de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs 2011 voor vertaald werk.

Lees ook de recensies over andere boeken van Christian Frascella:

• 'Zeven kleine criminelen'