 |
Kinderboeken over gestorven ouders zijn geen zeldzaamheid meer. Afgelopen jaar alleen al besprak ik hier twaalf boeken waarin een ouder doodgaat of net overleden is. Daar kwam het vorige week besproken ‘Wolfje’ nog bij. En het debuut van Jowi Schmitz, ‘Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen’, gaat ook al over dat thema. Toch kun je deze boeken daarom niet: daarvoor zijn ze te sterk.
Het verhaal van Olivia (10) begint na de dood van haar moeder en focust op de rouwverwerking. Al vindt Olivia dat een vreemd woord. “Bloemen kon je tot een boeket verwerken, komkommers en fetakaas verwerkte je tot een salade. Maar een dode moeder?”, zegt ze op haar dwarse toon, die soms wel erg vroegwijs klinkt.
Haar vader John denkt dat alle seizoenen over het verdriet heen moeten gaan. Ze moeten wachten en geduld hebben. En dus vertrekken ze in hun zeilboot naar een andere stad, waar John een kapperszaak huurt. Alles is tijdelijk, spreken ze af. De benauwde boot, waarin ze blijven wonen, staat zolang op een trailer in de tuin. Een mooi symbool voor hun vastgelopen leven: tot ze de moed vinden om door te varen, staat de boot op het droge.
Olivia vindt de tijdelijkheid prettig. Op haar voorlopige school kan ze doen of haar moeder nog leeft, zelfs tegenover haar nieuwe vriend Sacha. Maar John barst voortdurend in snikken uit. Daardoor draaien de rollen in het gezin op een spannende manier om: Olivia, die nooit huilt, moet voor John zorgen alsof hij een groot kind is.
Dat is een origineler thema dan rouwverwerking op zich: het herijken van de verhoudingen in een uit het lood geslagen gezin. John moet weer vader worden, Olivia weer kind. Schmitz beschrijft dat proces levensecht in geconcentreerd, licht poëtisch proza, waarin de levenswijsheden er af en toe wel een beetje te dik bovenop liggen.
Er ontstaan steeds meer botsingen en de twee beginnen belangrijke zaken voor elkaar verborgen te houden: Olivia haar eerste menstruatie, John zijn onverwachte liefde voor buurvrouw Sonja. Uiteindelijk barst de bom in een prachtige scène, waarin Olivia haar vader toeschreeuwt: “Nee! Nu mag ik! Nu mag ik een keer huilen!”
Toch maakt een andere scène nog meer indruk: die waarin Olivia terugdenkt aan de laatste keer dat ze samen met haar moeder onder de douche stond. Ingetogen, intiem, hartverscheurend.
Jowi Schmitz: Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen. Lemniscaat, Rotterdam. ISBN 9789047703495; 176 blz. €14,95. Vanaf 11 jaar.
Lees ook de recensies over andere boeken van Jowi Schmitz:
|