 |
,,Ik wou", zegt de das Isodorus, "ik wou dat ik een vlinder was." Hij is niet het enige dier met een ongebruikelijk verlangen in deze bundel dierenverhalen op rijm. De zaagvis wil geen timmermansklusjes doen, zoals de traditie voorschrijft, maar een zingende zaagvis zijn. Pantoffeldiertje Stoffel weigert sloffen te dragen en een hoogbejaarde heggenmus besluit dat hij niet wil sterven zonder ooit in een boomtop te hebben gezeten.
Met humor en een vleugje tragiek verhaalt Westera over lotsbestemming en de zin van het leven. Elk dier gaat er anders mee om: de een kiest tegendraads zijn eigen pad, de ander berust in 'de loop der dingen'. Zoals de vlijtige duizendpoot: 'mijn lot ligt besloten/ in al die ontzettend bedrijvige poten'. En de melkkoe uit het mooiste, maatschappijkritische vers: '[ik] denk terwijl ik langzaam naar de melkmachine kuier:/ Je bent in deze tijd geen koe, je bent alleen een uier.' Een enkeling vindt een tussenweg, zoals de das, die natuurlijk geen vlinder kan worden, maar er wel met een trouwt. Het paar krijgt een nest vol vlinderdasjes.
De verhalen zijn gelaagd, vindingrijk en zeer vermakelijk, maar niet altijd even toegankelijk. Je moet je hoofd erbij houden, want Westera werkt een gedachte in een flink aantal strofen uit. Haar taal klinkt bovendien wat plechtstatig en wemelt van tamelijk ouderwetse woorden: iemand heeft een 'moe', 'dorst' iets niet, gedraagt zich 'nurks', 'plengt' tranen, verstopt zich in het 'struweel' en leert een ander 'mores'. Dat soort woorden vragen bij moderne kinderen om uitleg.
Illustrator Weve triomfeert in dit boek met schitterende dierportretten. Er staan ongelofelijk sterke beelden in, zoals twee rode kamelen in een verzengende, rode woestijn, tegen de achtergrond van een roodgloeiende zon. Ze staan op twee heuvels, die rijmen met de bulten op hun rug, en zien eruit alsof ze in één beweging met waterige verf op papier zijn gezet. Trefzeker en toch haast nonchalant.
Aan veel aquarellen voegt Weve computertekeningen toe, die er veel strakker en gladder ingekleurd uitzien. Dat werkt goed zolang daarmee een belangrijk detail uit de illustratie wordt gelicht. Maar soms doet het ook afbreuk aan de aquarel. Dan tuigt Weve een virtuoos getekende ekster bijvoorbeeld onnodig op met een plastic parelketting uit de computer. Maar hoewel dat verfijnder kan, zit een Zilveren of zelfs Gouden Penseel er volgend jaar dik in.
Bette Westera: Ik leer je liedjes van verlangen, en aan je apenstaartje hangen.Ill. Sylvia Weve. Gottmer, Haarlem. ISBN 9789025747411; 100 blz., € 19,95. Vanaf 9 jaar.
Lees ook de recensies over andere boeken van Bette Westera:
|