 | Als je een ouderwets kledingstuk maar lang genoeg in de kast laat hangen, wordt het vanzelf weer mode. Je zou haast denken dat het met kinderboekillustraties net zo werkt, want de tekeningen in 'Ik wil een hond' doen sterk denken aan de nog steeds immens populaire Gouden Boekjes van halverwege de vorige eeuw.
'Ik wil een hond' heeft van die plastic, cartoonachtige plaatjes waarvan je verwacht dat ze naar kauwgomballen ruiken. Soms lijken ze wel uit oude damesbladen geknipt: moeder staat bijvoorbeeld, als een gekortwiekte Barbie met indrukwekkende wespentaille, met een draadloze bout de was te strijken. Die nostalgische uitstraling zal de meeste retro-liefhebbers wel kunnen bekoren.
Het grappige verhaal heeft bovendien de potentie een hit bij kinderen te worden. De ik-figuur, een naamloos jongetje, wil een hond. Maar zijn moeder ziet dat niet zitten: "Honden blaffen. Ze maken herrie." Of hij dan een draak als huisdier mag. "Nou – oké", zegt mama op dit onschuldig lijkende voorstel. "Als je er één kunt vinden, mag je 'm hebben."
Daar krijgt ze spijt van, want natuurlijk komt haar zoon een groene draak op het spoor en neemt hem in huis. Het beest is een verschrikking: hij maakt troep, ruimt niks op, gebruikt de grote steekvlam uit zijn muil om middenin de huiskamer worstjes te roosteren en danst 's nachts op harde muziek.
Moeder wil de draak het huis uit hebben, maar hij weigert te gaan. Dan komt haar slinkse zoon met de oplossing: "Jammer dat we geen hond hebben. Draken zijn bang van honden. Een hond zou deze draak zó wegjagen..."
Wat een origineel staaltje manipulatie. Mama gaat overstag en een vrolijke boxer mag de draak komen verjagen.
Tot hier is 'Ik wil een hond' al een geslaagd verhaal, maar op de voorlaatste pagina krijgen we nog een toegift. De draak kijkt over de tuinmuur en steekt zijn duimen op naar het jochie, die het gebaar op eenzelfde manier beantwoordt. Zou de hele drakenactie vooropgezet spel zijn geweest? |