 | Beter goed gejat dan slecht verzonnen, moet debutante Lisa Boersen gedacht hebben toen ze 'Jani Kekke en de blauwe dagdromer' schreef. Het is een kruising tussen 'Wiplala' van Annie M. G. Schmidt, Doornroosje en de legende van Klaas Vaak. Toch is het resultaat van die samensmelting helemaal niet onaardig. Om eerlijk te zijn is het zelfs verrassend grappig en nog goed opgeschreven ook.
Neem die eerste zinnen: "Tim hoefde niet zo scherp te zien, want het meeste kon hij wel bedenken. Dus toen hij op zijn bril ging zitten en een van de glazen brak, stopte hij hem in zijn jaszak en liet het maar zo." Een mooi begin, dat Tim meteen duidelijk neerzet als de antiheld van dit verhaal.
Tim is een wat sullige jongen met een groot talent voor dagdromen. Zijn ouders kunnen die kwaliteit echter niet waarderen. Zij sturen Tim naar een hele rits bijlessen, zodat hij zich kan ontwikkelen tot profvoetballer, minister of violist. Maar Tim is een hopeloos geval; hij gaat liever op in originele gedachten over de vraag of het voetbalgras één grote plant is of veel kleine plantjes bij elkaar. Zelfs de 'focusleraar' die zijn ouders in de arm nemen, kan hem niet helpen zich te concentreren.
Doordat Tim zo vaak tussen waken en slapen in leeft, kan hij als één van de weinige mensen het kleine mannetje Jani Kekke zien. Jani is geen kabouter en kan zich, net als Schmidts Wiplala, behoorlijk opwinden als hij toch zo genoemd wordt. Hij hoort bij het modern georganiseerde volkje dat mensen 's avonds slaapzand in de ogen strooit. De suffe kabouter Klaas Vaak is volgens Jani een fabeltje: "Ik begrijp niet hoe híj nou met de eer is gaan strijken."
Wiplala kon niet naar behoren tinkelen (toveren) en maakte een haast onherstelbare fout: hij toverde een heel mensengezin om tot dwergen. Jani Kekke heeft per ongeluk de koningin voor honderd jaar in slaap gestrooid. Zijn studieboek leert hem dat hier maar één remedie tegen bestaat: een zoen van een jongeman. Zoals dat hoort bij een antiheld, blijkt Tims dagdroomtalent minder nutteloos dan alle volwassenen denken. Híj kan Jani Kekke zien en dus is hij de enige die de koningin, net als de prins in Doornroosje, wakker kan kussen. Maar hoe komt een kleine dromer als hij het paleis binnen?
Dat levert een zeer wensvervullend, filmisch avontuur op, vol vaart en humor. Dit is zo'n kinderboek dat het goed zou doen op het witte doek. De wat karikaturale personages spreken tot de verbeelding; vooral de Russische au pair Svetlana krijgt een glansrol. En onder alle kolderieke verwikkelingen zit genoeg drama om het verhaal te laten beklijven. Tim leert dat hij mag zijn wie hij is en dat geen mens waardeloos is.
Lisa Boersen heeft elementen uit ons collectieve verhaalgeheugen uitstekend naar haar hand gezet. Zij is een auteur om in de gaten te houden. |