 |
'Koningsdochter, zeemanslief' van Karlijn Stoffels is een deinend levenslied, een verrukkelijke verhalenmoes, waarin liefdeslessen, ruige zeemanspraat, tinkelende sprookjes en treurzangen samensmelten. De elf verhalen doen denken aan oude mythen en volkslegenden, die al tijden en generaties hebben overleefd. Dat Stoffels zo'n authentieke, tijdloze toon weet te treffen is misschien wel het beste bewijs van haar grote verteltalent.
Door de elf verhalen loopt een rode draad en dat is Bennik. Hij is 'smartzanger': hij zingt voor mensen die rouwen. Omdat hij in de ziel van de overledene kan kijken, vertolkt hij diens leven op zo'n manier dat de nabestaanden hun dierbare erin herkennen. En dat is gek, want Bennik gebruikt vaak woorden die niemand kent en melodieën die in geen enkele klankleer passen.
Hij zingt over Ranko, die de hoogste baas van het leger werd, maar zich als kind moest verstoppen om de slaag van zijn vader te ontlopen. Hij zingt over de dochter van de paardenmeester, die zichzelf aan een stel leidsels heeft opgehangen. En over de timmermansdochter, wier geliefde haar heeft verlaten voor de zee.
In al deze liederen weerklinkt de tragiek van het leven. Die voelt Bennik zo goed aan, omdat hij zelf nog worstelt met een persoonlijk drama. Toen zijn vader overleed, heeft hij zijn doofstomme moeder niet op zijn manier kunnen troosten: door voor haar te zingen. Dat hij haar ogen nooit meer heeft zien stralen, verbittert hem. Pas als Bennik de koningsdochter moet genezen van haar chronische verdriet, lijkt hij te beseffen dat verdriet, net als blijdschap, bij het leven hoort.
In volle, gerijpte zinnen, ontrolt zich Benniks verhaal, soms zwaar en gedragen, soms bijna stroperig en zoet, maar altijd zoals past bij oude verhalen waar je ademloos naar kunt luisteren.
Lees ook de recensies over andere boeken van van Karlijn Stoffels:
|