Linus - Mieke Versyp

De Gouden Uil Jeugdliteratuurprijs ging afgelopen week niet naar het toegankelijkste boek van de shortlist, maar zeker naar het spectaculairste. Twee kunstenaars die elkaars artistieke tegenpolen lijken, bundelen in het prentenboek 'Linus' hun krachten.

Sabien Clement staat bekend om haar zwierige, expressieve lijntekeningen, terwijl Pieter Gaudesaboos juist steriel, grafisch (computer)werk maakt en daarbij speelt met typografie en fotografie. Beide stijlen staan in 'Linus' niet zomaar naast elkaar, maar vloeien soepel samen tot een uitdagend visueel spektakel vol bijzondere details: oude postzegels, handschrift, stempels, fruitstickers, tape, stof, draad enzovoort.

De eerste bladzijde laat vergeeld bloemetjesbehang zien, een donkere plek herinnert aan de foto die daar ooit hing. De mistroostige sfeer van vergankelijkheid en verlatenheid die dit beeld oproept, kenmerkt het verhaal en de meeste andere platen. Zoals ook het kwetsbare portret van hoofdpersoon Linus, dat in een dikke verflaag over – zo te zien – metaal is uitgekrabd. Roestvlekken die door de verf komen versterken de droeve blik van de jongen.

Linus woont in een grote stad, ook al troosteloos uitgebeeld als repeterende rijen stempels van hetzelfde huisje. Hij is eenzaam en aan zijn moeder heeft hij ook niet veel; zij laat alleen maar wat triestgezucht en afwezig gehum horen. Buiten hangt Linus wegwijzers op met teksten als 'Naar mijn huis' en 'Ik wacht op je'. Maar er komt niemand.

Dan schrijft hij een brief aan zijn grote broer Boris en die staat de volgende dag zowaar op de stoep. Maar alleen Linus kan hem zien. Boris vertelt over de absurde avonturen die hij heeft meegemaakt. Het duo tekenaars leidt die verhalen origineel in met de afbeelding van een beduimeld, ouderwets pocketomslag, om te benadrukken dat Boris' lotgevallen fantasieën van Linus zijn. Want, zo blijkt, Boris is als kind verdronken tijdens een strandbezoek.

Hoewel de gevoelige raamvertelling over rouwverwerking ontroert, maken de surrealistische avonturen van Boris het boek vermoedelijk nogal taai voor jonge kinderen. Daar staat tegenover dat het bekijken van dit kunstwerk, want dat is het, steeds opnieuw een spannende ontdekkingstocht op zich is. Een unieke prestatie.