 | Eén van de opmerkelijkste nieuwe stemmen in de Nederlandse jeugdliteratuur is die van Tanneke Wigersma. Na een matig debuut in 1999 zette ze zichzelf vier jaar later op de kaart met het eigenzinnige prentenboek 'Een konijnendenkplek', waarvoor ze ook de tekeningen maakte. Maar pas echt onontkoombaar was 'Acht dagen met Engel', een bijna verstikkend boek over een jong incestslachtoffer. Ook het thema van de vorig jaar verschenen jeugdroman 'Mijn laatste dag als genie' loog er niet om: de onverklaarbare doodswens van een puber, die uiteindelijk leidt tot een zelfgekozen dood.
In 'Ole durft' blijft de personages opnieuw weinig bespaard, maar het gaat nu eens over de nasleep van alle ellende, over de moed die nodig is om het leven weer op te pakken.
Nadat zijn moeder is verongelukt, is de negenjarige Ole met zijn vader verhuisd. Ole moet naar een nieuwe school, maar durft dat niet. Waar hij zo bang voor is, blijft onduidelijk tot het eind, maar hij verzint van alles om thuis te kunnen blijven.
Op een spijbeldag brengt hij een ontsnapt konijn terug naar zijn overbuurvrouw Rosa, die sinds ze gescheiden is niet meer buiten durft te komen. Geïnspireerd door stripheld Havikman, met wie Ole zich sterk mee identificeert (dat brengt hij zelf helaas veel te expliciet onder woorden), besluit hij haar te helpen. Op een ontwapenende manier verleidt hij haar elke dag een stukje verder de straat in te lopen. Hij helpt daarmee ook zichzelf, want Rosa durft uiteindelijk ver genoeg om Ole op die moeilijke, steeds uitgestelde eerste schooldag naar school te brengen. Tijdens die wandeling komt de reden van Ole's angst ter sprake: hij is bang zijn moeder te vergeten als hij weer met zijn normale leven begint.
'Ole durft' leest als een toegankelijk, gestileerde film die bijna voortdurend in close-up is gedraaid. Door het kleine decor (straat en huis) en de opeenvolgende herhaling van gelijkende scènes (opstaan, spijbelen, wandelen met Rosa, opstaan etc.) ligt de nadruk op de innerlijke strijd van zowel Ole als Rosa.
"Weet je', zegt Rosa, "ik wou dat ik een slak was. (...) Dan neem ik mijn huis gewoon overal mee naartoe. En als er dan iets gebeurt wat ik niet leuk vind, dan kruip ik in mijn huis. Klaar. Slakken hebben het maar makkelijk.'"
Lees ook de recensies over andere boeken van Tanneke Wigersma: - 'Mijn laatste dag als genie'
- 'Spiegelmeisje'
|