 | Op een plank in een louche taxicentrale ziet de bijna zestienjarige Lucas een urn staan. Iemand heeft deze vaas met de as van ene Violet Park in een taxi achtergelaten en nabestaanden konden niet worden achterhaald. Hoewel hij weinig op heeft met paranormale zaken, krijgt Lucas die nacht het vreemde gevoel dat hij de geest van de bejaarde Violet heeft ontmoet. Het lijkt net of de vrouw hem iets duidelijk probeert te maken. Lucas weet de urn op slinkse wijze te bemachtigen en gaat op zoek naar de sporen die Violet heeft nagelaten.
Op zichzelf is dit bizarre gegeven al spannend, maar het nuchtere karakter van Lucas en zijn droogkomische stem maken het verhaal pas echt intrigerend. Als hij een zweverige kijk op het leven had gehad, dan zou zijn contact met een overledene minder opzienbarend en gek genoeg ook minder geloofwaardig zijn geweest. Maar deze Lucas zegt: ,,Ik ben me ervan bewust dat een jongen van mijn leeftijd meer bezig zou moeten zijn met het mee naar huis nemen van een levend meisje dan van een dode oude dame." Die haast verontschuldigende toon, maakt dat je ook als lezer bereid bent je te laten verbazen en zelfs in de vele onverklaarbare toevalligheden die nog volgen wilt geloven.
Al snel blijkt dat de levensgeschiedenis van Violet verweven is met die van Lucas. De vrouw was bevriend met zijn vader, die spoorloos verdween toen Lucas elf was. Nu ontdekt hij dat Violet een paar dagen voor die verdwijning stierf en haar hele hebben en houden aan zijn vader naliet.
Tijdens zijn zoektocht naar de gebeurtenissen uit het verleden, leert Lucas niet alleen Violet en zijn vader beter kennen, maar vooral ook zichzelf. Het filmische, detectiveachtige verhaal, is eigenlijk de aantrekkelijke vermomming van een rasechte coming of age-roman.
Lucas leert een van de belangrijkste lessen die horen bij volwassen worden: hij gaat zijn (groot)ouders als echte mensen zien. Ze zijn niet volmaakt of verdorven, maar hebben net als hijzelf goede en slechte kanten. Lucas dweepte met zijn verdwenen vader, droeg zelfs zijn kleren. Maar hij komt erachter dat zijn pa niet de held is waar hij hem altijd voor hield en dus valt ook zijn eigen gekunstelde identiteit aan diggelen. Hij beseft bovendien dat het niet eerlijk is zijn moeder het leven zo moeilijk te maken; zij heeft haar kinderen nooit in de steek gelaten. En door zijn onderzoek naar de bejaarde Violet, krijgt Lucas ook meer belangstelling voor de mensen achter zijn rimpelige opa en oma.
Jenny Valentine heeft met 'Op zoek naar Violet Park' een knap geconstrueerd debuut afgeleverd, dat je tegelijkertijd ontroert en aan het lachen maakt en ook volwassenen zal aanspreken. Opvallend is dat toch, dat de Angelsaksische jeugdliteratuur de laatste jaren in dit cross-over genre zoveel succesdebuten voortbrengt. Denk bijvoorbeeld aan de eerstelingen van Meg Rosoff en Linzi Glass. Waar blijven de nieuwe Nederlandse talenten op dit gebied?
Lees ook de recensies over de andere boeken van Jenny Valentine: - 'Gebroken soep'
- 'Mierenkolonie'
|