Pareltjespap is pap voor prinsessen - Imme Dros

De drie prentenboeken die Imme Dros eerder schreef over de kleuter Emma zijn zonder uitzondering schitterend. Het laatste, 'Bijna jarig', werd vorig jaar nog bekroond met een Zilveren Griffel en de Woutertje Pieterse Prijs. Reden genoeg om uit te kijken naar het vierde boek. Maar ook om diep teleurgesteld te zijn nu dat blijkt tegen te vallen.

Stilistisch is er weinig mis met 'Pareltjespap is pap voor prinsessen'. Er wordt trefzeker verteld in kraakheldere, korte zinnen, opgedeeld in vierregelige 'coupletjes'. Maar het verhaal zelf steekt dit keer niet goed in elkaar. Voor de originele kern is een lange, buitengewoon flauwe inleiding gezet, die vooral bedoeld lijkt om het boek wat op te dikken.

Die aanloop gaat zo: Ella houdt van pap eten, zeker als mama een tekening op de bodem van het bord heeft gemaakt, die langzaam tevoorschijn komt. Als ze de tekening een keer wil bekijken vóór ze heeft gegeten, glijdt de pap op de vloer. Ella loopt er doorheen en stempelt het hele huis onder de papvoetstappen. Het geklieder blijft zonder gevolgen; mama kan er wel om lachen. Dat is een begin van niks, zeker voor iemand als Dros, die eerder bewees van zo'n kleine gebeurtenis een indrukwekkend psychologisch drama te kunnen maken.

Dat drama komt pas op gang in het 'tweede deel' van het prentenboek. Ella krijgt een bord pap met 'floddertjes'. Ze wil het niet eten tót mama zegt dat het pareltjespap is. Vol trots vertelt Ella haar vriendinnen over de pareltjespap en zij willen een keer komen eten. Maar dan biecht mama op dat de pap gemaakt was van oude melk, die ging schiften... Hoe moet Ella dát uitleggen aan haar vriendinnen, ze zal voor gek staan!

Als Dros het bij dit laatste verhaal had gelaten, was 'Pareltjespap is pap voor prinsessen' net zo'n prachtboek geweest als de eerste delen. Lekkere pap moet je niet aanlengen, dan wordt ze waterig en smakeloos.

Lees ook de recensie van 'Bijna jarig', het derde boek over Ella.