Reus & Nopjes - Klaas Verplancke

Onlangs werd Vlaming Klaas Verplancke genomineerd voor de Hans Christian Andersen Award. Een internationale oeuvreprijs voor kinder- en jeugdboeken, die in het Nederlands taalgebied alleen nog aan Annie M.G. Schmidt (1988) en Max Velthuijs (2004) werd uitgereikt. Een hele eer, maar Veplancke verdient het.

Zijn nieuwste prentenboeken, 'Reus' en 'Nopjes', vormen een tweeluik. Opvallend aan beide boeken is, dat je bij het openslaan ervan onmiddellijk een warme, huiselijke wereld binnengaat. Dat ligt aan het contrast tussen zachtgetint pastelkrijt en de donkere schaduwen. Die kruipen steeds langs de rand van de bladzijde, zodat het lijkt het alsof je de boeken bij kaarslicht leest. De afbeeldingen gloeien en roepen een behaaglijk gevoel op: als een veilig huis.

Daarover gaat ook het verhaal van Reus. 'Het is wat, en nog wat meer, als je zo groot bent als Reus. Zijn hoed is het dak. De wolken zijn de zolder, in de kelder liggen zijn tenen en daartussen woont de halve wereld.' En wat moet je dan als je huis, je hoed, wordt meegenomen door de wind? Reus is ten einde raad: hij is te groot voor een huis, te groot voor de wereld, want hij is een wereld van zichzelf. Maar dan ontdekt hij dat hij voor een verhaal nooit te groot is. Reus kan in een boek wonen.

'Nopjes' is alledaagser, niet zo origineel als het bij vlagen experimentele 'Reus'. Nopjes heeft een huis gebouwd op een plek waar 'zo weinig gebeurde dat elk woord er teveel was'. Maar ze mist het uitzicht op de bergen, het meer en het bos en hakt steeds een muur weg. Tot ze alleen nog een dak boven haar hoofd heeft en samen met de wereld in een huis woont. Je zou 'Nopjes' kunnen (voor)lezen als voorbereiding, om kleuters de overstap naar het poetische 'Reus' te vergemakkelijken.