Rosie en Moussa - Michael De Cock

Het gebeurt zelden dat tekst en illustraties in een ’leesboek’ echt samen het verhaal vertellen. Zodra kinderen prentenboeken ontgroeien, worden tekeningen steeds meer ’plaatjes bij praatjes’, om uiteindelijk helemaal uit het boek te verdwijnen.

In het geestige ’Rosie en Moussa’ vertellen (strip)tekenares Judith Vanistendael en schrijver Michael de Cock afwisselend het verhaal. De een in expressieve, ’krasserige’ zwart-wit illustraties, de ander in trefzekere, sobere taal met een vleug humor.

Wanneer Rosie met haar moeder aankomt bij het nieuwe flatgebouw waar ze gaan wonen, denkt ze bedroefd: „Het duurt vast een eeuwigheid voor ik hier vrienden heb.” Vanistendael verbeeldt Rosie’s verlaten gevoel in twee paginavullende (maar kale) tekeningen. Je ziet het meisje aan de hand van haar moeder lange trappen beklimmen en het appartement binnengaan, dat op een troosteloos bungelend peertje na helemaal leeg is.

Maar wie goed kijkt, ziet een nieuwsgierig hoofd door een van de deuren in het trappenhuis naar buiten kijken. Het hoofd van Moussa, zo blijkt: „’Jij bent nieuw’, zegt hij voor Rosie iets kan zeggen. ’Helemaal niet’, zegt Rosie. ’Ik ben Rosie.’” Die grappige binnenkomer zet de toon voor de vriendschap die tussen de twee ontstaat. „’Let maar niet op mijn hond’, zegt Moussa. Rosie kijkt naar de oude kater die Moussa aan een halsband houdt () ’Miauw’, zucht de hond.”

Wat volgt lijkt te onbenullig om een heel boek aan te wijden: als Moussa Rosie stiekem meeneemt naar het dak van de flat, sluit de conciërge (die een pesthekel aan kinderen heeft) de deur achter hen af. Hoe komen de twee ooit weer beneden?

Een beetje magertjes is het ook wel, deze plot, maar De Cock weet er toch een zeer vermakelijk avontuur van te maken dat zelfs een paar keer ontroert. Bijvoorbeeld als de twee in de ijzige kou op het dak besluiten ’omgekeerde wereld’ te spelen. ’Ik ben Rosie’, zegt Moussa. ’En ik ben Moussa’, zegt Rosie dan. ’En ik ben helemaal niet bang’, zegt Moussa. ’Hier helemaal boven op die duintop.’ ’Ik ook niet’, zegt Rosie vastberaden.

In dit boek krijgen de personages nog niet veel diepgang, maar aanzetten daartoe zijn volop aanwezig. Wat er bijvoorbeeld met de vader van Rosie is gebeurd blijft bij vage suggestie. Maar dat zal ongetwijfeld in de aangekondigde volgende delen duidelijk worden. Commercieel gezien natuurlijk slim, zo’n serie, maar in literair opzicht had dat vervolg misschien beter meteen aan dit verhaal geplakt kunnen worden.

Michael De Cock: ‘Rosie en Moussa’. Ill. Judith Vanistendael. Querido, Amsterdam. ISBN 9789045111483; 88 blz. € 12,95. Vanaf 7 jaar.