 | Gerda Dendooven is een multitalent. Ze illustreert, schrijft kinderboeken en maakt ook nog theater. En dat is niet onopgemerkt gebleven: vorige maand ontving ze zelfs de prestigieuze, driejaarlijkse Vlaamse Cultuurprijs voor de Jeugdliteratuur. Van een auteur met een dergelijke reputatie mag je best een hoop verwachten.
Voor haar nieuwste boek heeft Dendooven al haar vaardigheden ingezet. Ze schreef het verhaal, zorgde voor de tekeningen en maakte er een 'griezelopera' van, die 10 maart in Antwerpen in premičre ging. Ik kan me best voorstellen dat het avontuur het goed doet op de planken, maar als boek blijft het te vlak.
'Soepkinders' is een bizar verhaal, met een unheimische, griezelige sfeer. Twee zusjes, die naar soep ruiken, zijn hun moeder kwijtgeraakt: de aarde is opengespleten en heeft haar verzwolgen. De meisjes vinden nog wel een rode knoop van haar jurk en gaan op zoek naar een nieuwe mama die daarbij past.
Ze ontmoeten goede en kwade wezens die stuk voor stuk hun nieuwe moeder willen zijn. Maar als het erop aankomt, zijn die wezens alleen in zichzelf geďnteresseerd. De soepkinders willen juist een moeder die onvoorwaardelijk van hen houdt.
Dendooven verleidt haar lezers met klinkende zinnen die steeds die akelige, rusteloze ondertoon benadrukken. "Het gras slurpte aan onze voeten. De honger mopperde in onze buikjes. Hap hap deden onze tanden telkens als we beten op een stukje niets."
Toch brengen die mooie zinnen nauwelijks gevoelens over. 'Soepkinders' gaat over oergevoelens, over de fundamentele band tussen moeder en kind. Juist dit menselijke gegeven blijft verborgen onder het mooi gepolijste oppervlak. Want eigenlijk gaan de soepkinders achteloos met het verlies van hun moeder om. Het zijn te weinig kinderen van vlees en bloed met wie je als lezer een innig contact kunt krijgen. Het verhaal wordt daardoor emotieloos en oppervlakkig. De lezer blijft een toeschouwer op afstand. |