 | Fantasiewerelden zijn bepaald niet zeldzaam meer in kinderboeken. Vooral sinds Harry Potter is de hausse aan uitgaven over parallelle werelden en sprookjesachtige wezens niet te stoppen. Maar góede fantasy verschijnt er nauwelijks. Veel auteurs beseffen niet dat het één van de moeilijkste genres is om te beoefenen: geen kwestie van 'je fantasie de vrije loop laten' en een scheut magie toevoegen als je verstrikt raakt in de verhaallijn. De kunst is de fantasiewereld tot in de puntjes uit te denken en zo consequent op papier te zetten dat de lezer bereid is erin te geloven. Of liever: erin op te gaan.
Dat lukt de Fransman Timothée de Fombelle in zijn debuut 'Tobie Lolness – Op de vlucht'. Het prikkelend gecomponeerde verhaal speelt zich af in een reuzeneik, waar een boomvolk woont. De minimensen zijn niet groter dan twee millimeter en leven in huisjes in de schors. De schepping van De Fombelle overtuigt vooral omdat die veel geestige overeenkomsten met onze samenleving vertoont. Zo hebben de rijke boombewoners hun fortuin verdiend met 'korstmosplantages' en warmt het klimaat er op door 'gaten in het bladerdak'.
Het verhaal heeft klassieke trekken: brave held Tobie raakt verwikkeld in een strijd tegen het kwaad: de machtige projectontwikkelaar Jo Mitch. Die wil met zijn leger snuitkevers grote woonwijken in de schors graven. Maar dat gaat volgens Tobies vader, een beroemd professor, ten koste van de boom. Als hij Mitch weigert te vertellen hoe je het ruwsap van de boom als brandstof voor mechanische graafkevers kunt gebruiken, wordt zijn gezin van de Kruin verbannen naar de Ondertakken. Ook de hebberige boombewoners vinden dat Vader Lolness de vooruitgang in de weg staat.
Als het gezin na jaren toch terugkeert voor de begrafenis van Tobies oma, worden ze gevangen genomen. Tobie weet te ontsnappen en probeert zijn ouders te bevrijden. Er volgt een filmisch avontuur vol spannende achtervolgingen en slimme listen.
De Fombelle toont zich een talentvol verteller, maar nog geen groot stilist. Zijn beeldspraak is vaak nogal onbeholpen ("Dit pure gebaar maakte dat ze werden omgeven door een blauwe luchtbel") en de dialogen kunnen levensechter. Maar dat je na lezing geen boom meer kunt passeren zonder er de betoverende wereld van Tobie in te zien, bewijst dat De Fombelle een fantasy-auteur is die mag blijven. |