 | Illustrator Quentin Blake werd in Nederland bekend door zijn tekeningen bij het werk van Roald Dahl. Zijn krassende, springerige stijl straalt ongeremd enthousiasme uit. Maar in het prentenboek 'Verdriet', dat hij met auteur Michael Rosen maakte, ademt zijn wirwar van lijnen een heel andere sfeer. De man die hij tekent, zit letterlijk met zichzelf in de knoop. De vrolijke krabbels van Blake worden verstikkende kluwen, en dat is precies dit verhaal nodig had.
De oorspronkelijke titel van het boek, 'Michael Rosen's Sad Book', suggereert dat het om een heel persoonlijk verdriet gaat. Dat is ook zo. Het portret waar 'Verdriet' mee opent, lijkt wel een kopie van een foto van Rosen. Breedlachend, maar met lege ogen, kijkt hij de lezer aan. 'Dit ben ik', staat eronder, 'Ik heb verdriet.'
Rosen schrijft over het verdriet dat hem achtervolgt na het verlies van zijn zoon Eddie. 'Verdriet is licht/hoog en licht/zoals de lucht/waar geen einde aan komt'. Met horten en stoten en sterk associatief laat Rosen ons delen in zijn totale radeloosheid; hij zou het wel uit willen schreeuwen.
Maar hij laat vooral zien dat verdriet niet alleen maar 'huilen' is. Wat het gevoel zo ingewikkeld maakt, is dat het zoveel andere emoties in zich bergt. Zoals woede: 'Soms doe ik van verdriet slechte dingen'. En zelfs plezier, als hij aan Eddie terugdenkt, die op straat loopt en ontzettend moet lachen of een oude man speelt in een toneelstuk. Of juist totale, overrompelende leegte: 'Soms voel ik me verdrietig zonder te weten waarom.'
Het kleurgebruik van Quentin Blake is heel bepalend voor de sfeer van het boek. Zijn pentekeningen kleurde hij in met aquarel. Doordat de waterige verf vaak uitvloeit, geeft het de prenten iets mistroostigs. Vooral de herinneringen van Rosen zijn kleurrijk gehouden, in het heden domineren grijs en bruin de bladzijden.
'Verdriet' is een prachtig, maar ook intens droevig boek; je zou je kunnen afvragen of je het jonge kinderen mag aanbieden. Ik denk het wel. Door het eerlijke verhaal heen, blijven genoeg lichtpuntjes zichtbaar. Je moet door en verdriet hoort bij het leven, zegt Rosen, en in zijn woorden klinkt dat helemaal niet afgezaagd. |